راههای مختلفی برای تعیین مرز بصری، ساختار یا طراحی فضایی باغ یا ملک وجود دارد. درختان یک امکان، حصارها و دیوارها هستند. پرچین ها عناصر طراحی محبوب هستند و اغلب کاربردهای عملی دارند، اما معایبی نیز دارند.
پرچین نیاز به مراقبت دارد و برای هر مکانی مناسب نیست
بیشتر گیاهان پرچین خاک غنی از هوموس و مرطوب می‌خواهند، نیاز به آفتاب تا سایه جزئی دارند و در زمین‌های بایر عملکرد خوبی ندارند. بنابراین قبل از هر چیز این مسئله محل است که آیا می توان پرچین را کاشت یا خیر. مانند همه گیاهان، درختچه ها و درختان پرچین نیز نیاز به مراقبت دارند؛ آنها باید در هفته های خشک تابستان آبیاری شوند، هر از گاهی باید کود داده شوند و یک یا دو بار در سال باید قطع شوند.اگر می خواهید یک پرچین خوش فرم و به خوبی نگهداری شود، احتمالاً بیشتر از قیچی استفاده می کنید. پرچین ها زیستگاه های طبیعی هستند. آنها حیوانات را جذب می کنند: حشرات در و روی برگ ها و گل ها زندگی می کنند، پرندگان از میوه پرچین و حشراتی که در آن زندگی می کنند تغذیه می کنند. حشره‌ها، کرم‌ها، سوسک‌ها و سایر حیوانات کوچک در شاخه‌ها، تنه‌ها و نواحی ریشه پراکنده می‌شوند. آنها به نوبه خود شکارچیان را جذب می کنند - خفاش ها و پرندگان، اما همچنین خارپشت ها، جوجه تیغی ها، مارتین ها، پولک ها، موش ها و سایر حیوانات از آنها تغذیه می کنند.
اگر پرچین نزدیک به پنجره یا در باشد، احتمالاً یک یا دو حیوان وارد خانه می‌شوند، زیرا شعاع عمل حیوانات گاهی بسیار زیاد است. یکی دیگر از معایب پرچین ها این است که بر خلاف حصارها و دیوارها می توانند آفاتی را جذب کنند که گاهی به گیاهان همسایه حمله می کنند. این شامل عفونت های قارچی و شته ها و همچنین زنبورهایی است که تخم های خود را در برگ ها می گذارند. برای سالم نگه داشتن پرچین ها و محدود کردن گسترش عفونت ها در صورت هجوم، مراقبت زیادی لازم است.
تابستان سبز یا همیشه سبز – جارو کردن برگها یا محافظت از حریم خصوصی حتی در زمستان؟
پرچین ها یک صفحه نمایش حریم خصوصی طبیعی هستند که ماندگاری نسبتاً طولانی و ارزانی دارند - دقیقاً در اینجاست که مزایای پرچین ها نهفته است. با این حال، برخی از پرچین ها نسبت به بقیه نیاز به کار بیشتری دارند: پرچین های همیشه سبز در تابستان و زمستان زیبا به نظر می رسند، اما گاهی اوقات به یخبندان حساس هستند و نور زیادی را در هر زمان از سال می گیرند. در تابستان ممکن است خوب باشد که در سایه یک پرچین سبز (امیدواریم خیلی خاردار نباشد) بنشینید - در زمستان زمانی که آخرین ذره نور روز توسط پرچین متراکم گرفته می شود آزاردهنده باشد.
پرچین‌های سبز تابستانی می‌توانند به اندازه‌ای متراکم رشد کنند که حداقل حفاظت از حریم خصوصی را از طریق شاخه‌ها حتی در زمستان فراهم کنند. راش و ممرز معمولی زیر سوال می رود. با این حال، درختان در پاییز برگ های خود را می ریزند: برگ ها باید جارو شوند، در غیر این صورت به زودی بسیار بلند می شوند و حتی در پیاده روها و خیابان ها خطر ایجاد می کنند.اما یک بار جارو کردن برگ ها کافی نیست، زیرا برگ ها طی چند هفته می ریزند. حیواناتی که در پرچین ها زندگی می کنند باعث آلودگی بیشتر می شوند. فضولات پرندگان و بقایای حشرات ماشین های پارک شده مجاور، دیوارهای خانه های مجاور و در برخی موارد هر چیزی که در کنار پرچین است را آلوده می کند. که می تواند کاملا آزار دهنده باشد. با این حال، این مشکل پرچین های همیشه سبز را نیز تحت تاثیر قرار می دهد.
سرخدار، سرو و هالی: برخی گیاهان سمی هستند
تعداد باورنکردنی درخت و بوته ای وجود دارد که به اندازه کافی متراکم رشد می کنند تا به عنوان پرچین عمل کنند. نه همه آنها بومی آلمان هستند و نه همه آنها غیر سمی هستند. هرکسی که بچه دارد یا در نزدیکی مدرسه، مهدکودک یا مرکز مراقبت های بعد از مدرسه زندگی می کند، باید به دقت فکر کند که کدام گیاهان واقعاً به عنوان پرچین در خط املاک مناسب هستند. از آنجایی که گیاهان سمی می توانند خطرناک باشند، همه آنها باعث سردردهای بی ضرر نمی شوند. برخی از گیاهان، زمانی که تحریف شوند، کشنده هستند.اینها شامل سرخدار و شمشاد در میان گیاهان پرچین بومی و درختان درختان، هالی، سرو کاذب و گیلاس در میان گونه های معرفی شده و گسترده است. از طرف دیگر راش پریوت و مس غیر سمی هستند. در پاییز راش معمولی راش را تولید می کند که خوراکی است اما حاوی مقادیر کمی هیدروژن سیانید است. فقط یک مشت راش می تواند باعث ناراحتی شود. برگ های راش معمولی نیز خوراکی است. ممرز که در واقع یک درخت توس است نیز کاملاً غیر سمی و بومی است - این موضوع در مورد افرای مزرعه نیز صدق می کند.
گیاهان بومی را بهتر بکارید
البته برخی از گیاهان عجیب و غریب هستند که اولاً بسیار مقاوم هستند و ثانیاً مانند پرچین زیبا هستند. اگر این گونه ها بومی آلمان نباشند، کاشت آنها به عنوان پرچین در باغ یک ضرر است زیرا همیشه این خطر وجود دارد که گیاهان به طور غیرقابل کنترلی پخش شوند.به خصوص با پرچین های بزرگتر، نمی توان کنترل کرد که آیا دانه ها توسط باد پرتاب می شوند، توسط حیوانات منتقل می شوند، در کجا جوانه می زنند و آیا ممکن است گونه های بومی را تهدید کنند. این در ابتدا بسیار دور از ذهن به نظر می رسد، اما در واقع گیاهانی در بازار موجود و از قبل معرفی شده اند که در واقع به دلیل قوانین حفاظت از طبیعت آلمان، به راحتی اجازه نگهداری در خارج از منزل را ندارند.
مثلا درخت درختان و سرو کاذب، هولی، گیلاس لورل و خار آتشین بومی نیستند. با این حال، خار آتش در حال حاضر به عنوان زیستگاه پرندگان کاشته می شود؛ به لطف خارها و رشد متراکم آن، مکان های لانه سازی امنی را ارائه می دهد که گربه ها، مارتین ها و سایر شکارچیان نمی توانند به آنها دسترسی پیدا کنند. توت های خار آتش توسط پرندگان محلی قابل خوردن هستند و این پرچین را به یک مکان تغذیه با ارزش در زمستان تبدیل می کند. گونه های مختلف زرشک (یک درختچه مقاوم اما فقط تابستانی سبز) بومی آلمان است و همچنین زیستگاهی برای پرندگان و حشرات است.
نکاتی برای تندخوان
- بیشتر گیاهان پرچین به خاک غنی از هوموس، کمی مرطوب و نیمه سایه تا مکان های آفتابی نیاز دارند.
- پرچین ها باید یک یا دو بار در سال (بسته به رشد)، احتمالاً بیشتر مرتب شوند.
- در هفته های خشک تابستان، هر از چند گاهی به گیاهان آبیاری و کوددهی نیاز است.
- پرچین ها حیواناتی را جذب می کنند که از یک طرف مطلوب (حفاظت از محیط زیست) هستند اما از طرف دیگر باعث آلودگی می شوند. به خصوص حشرات می توانند آزاردهنده باشند.
- پرچین های سبز تابستانی نور زیادی را از بین نمی برند، اما در پاییز باید برگ ها را جارو کرد. پرچین های سبز زمستانی حتی در زمستان های کم نور هنوز فضا را اشغال می کنند و پنجره های پشت خود را سایه می اندازند.
- گیاهان پرچین سمی منبع خطری در باغ های دارای فرزند هستند که می تواند عواقب کشنده ای داشته باشد.
- گیاهان پرچین غیر بومی می توانند به طور نامطلوبی پخش شوند و به یک مشکل اکولوژیکی تبدیل شوند.
- مزایا: پرچین ها ارزان و بادوام هستند، زیستگاهی برای حیوانات محلی فراهم می کنند، به حفاظت از آب و هوا کمک می کنند و گاهی اوقات غذای خوراکی فراهم می کنند.
سایر مزایا و معایب پرچین
مزیت: حریم خصوصی و حفاظت از نویز
گوزن قرمز، آهو و بازی کوچک به طور فزاینده ای به دنبال پوششی در پشت پرچین ها در یک چشم انداز کشاورزی از نظر ساختاری ضعیف هستند. این حفاظت از حریم خصوصی نیز توسط مردم مثبت تلقی می شود، به عنوان مثال در مناطق مسکونی و در "مناطق حائل". مناظر پرچین با ساختار غنی اغلب با ارزش های مثبتی مانند "زیبا" ، "بتی" و غیره توصیف می شوند، به عنوان ایده آل در نظر گرفته می شوند و اغلب برای آرامش استفاده می شوند. چندین پرچین که پشت سر هم در جاده های ترافیکی ایستاده اند نیز عایق صوتی خوبی را ارائه می دهند. در مقابل، باید به طور انتقادی دید که بازی از پوششی به پوشش دیگر می چرخد و بنابراین اغلب در جاده هایی که پوشیده از چمن هستند قربانی می شود.
معایب: نیاز به کاهش
امروزه دیگر از پرچین برای تولید هیزم استفاده نمی شود. این امر نیاز به هرس لازم برای جوان سازی را از بین می برد. بنابراین مراقبت از پرچین ها امروزه باید آگاهانه انجام شود، زیرا پرچین های مسن تنها تعداد قابل توجهی کمتری از گونه ها را از نظر شبکه بیوتوپی فراهم می کنند. اگر از پرچین و به خصوص لبه های آن به طور منظم و حرفه ای مراقبت نشود، تبدیل به یک سری درختان بزرگ می شود. لبه غنی از گونه ها بدون هیچ مراقبتی بوته ای می شود. درختان بزرگتر رشد می کنند که اغلب به دلیل استفاده های مجاور جدا می شوند: لبه ناپدید می شود.
مزیت: بهبود حاصلخیزی خاک
به دلیل ریزش برگها و مرگ چند ساله مرزی، خاک اطراف پرچین در پاییز با هوموس خام غنی می شود. نسبت دو عنصر کربن و نیتروژن به نفع اولی بهبود یافته و در نتیجه منجر به بهبود تثبیت نیتروژن می شود.با این حال، در سایت‌های علفزار، کشاورزان اغلب می‌ترسند که ریزش برگها در پاییز می‌تواند علف‌های علوفه‌ای را سرکوب کند و تغییر جوامع گیاهی را به سمت گیاهان بیشتر تشویق کند. در دراز مدت، خاک های چین خورده، محل پرچین های قبلی، حاصلخیزی خاک بالاتری نسبت به زمین های زراعی مجاور داشتند.
معایب:سایه
سایه منجر به تمایز بین طرف در معرض آفتاب و سمت در سایه می شود. گرم شدن کمتر در سمت سایه اغلب منفی تلقی می شود زیرا، برای مثال، دانه در آنجا کندتر از مناطق آفتابی می رسد. با مراقبت از لبه های علف های هرز وحشی و ایجاد نوارهای لبه مزرعه می توان از این مشکل در کشاورزی طبیعی جلوگیری کرد.
مزایا و معایب: افزایش تبخیر
چوب ها آب بیشتری را تبخیر می کنند (از نظر گیاه شناسی: تعرق) نسبت به پوشش گیاهی علفی؛ در تابستان، حداکثر دمای روز کاهش می یابد و حداقل دما به دلیل کاهش تابش و گرمای نهان افزایش می یابد. در عین حال، کشش بیشتر پرچین (درختان) باعث کمبود آب برای پوشش گیاهی مجاور می شود.محصولات زراعی زمانی تحت تأثیر قرار می گیرند که سجاف وجود نداشته باشد. توسعه سجاف خشک مورد علاقه است.
